Doodsoorzaak

Dood is dood. Hoe de dood intrad, kan dat boeien? In sommige gevallen luidt het antwoord nadrukkelijk bevestigend. Zo speelde tijdens de cassatie 2005 al, dat de Advocaat-Generaal ging twijfelen aan de juistheid van het vonnis (moord), omdat hij niet bewezen achtte, dat de moord zich in twee fasen (verwurging en steekpartij) voltrokken had en dat er dus geen bewijs was voor voorbedachte raad, zoals gesteld in het vonnis van 2004:

"3.1. Naar het oordeel van het hof heeft de verdachte opzettelijk en met voorbedachte raad het slachtoffer gedood. Dit volgt uit de wijze waarop het delict is gepleegd."

Hoe het Hof de wijze waarop het delict werd gepleegd zag, blijkt voornamelijk uit deze passage:

"Volgens de patholoog-anatoom wordt het intreden van de dood door de combinatie van deze letsels zonder meer verklaard. De steekletsels ter plaatse van de borst zijn zonder meer dodelijk verlopende letsels. Gelet op de massale bloeduitstorting zijn de steekletsels bij leven opgeleverd."

Het is me al jaren duideljk, dat deze verklaring geen steek houdt. Recent werd het me nog duidelijker. Daarom nu een verslag.

Wat was al duidelijk?

• Er zat wel helder slijm, maar geen bloed in de luchtpijp; de stelling dat het in de linker long gevonden bloed was ingeademd en het slo dus nog leefde na de verwurging houdt geen steek.
  
• Het slachtoffer had na de verwurging geen bloed meer opgehoest, anders had dat op haar kleding gezeten.
  
• De mond van het slo zat vol met bloed, afkomstig uit de keelverwondingen.
  
• In de rechter long bevond zich in het geheel geen bloed.
  
• Tijdens de verwurging leefde het slo zeker nog wel, anders kunnen de stipvormige bloedingen zich niet vormen - daar is een hartslag voor nodig.
  
• De verwondingen in de keel en nek tgv van de verwurgingen waren dramatisch, ik las nooit over zoveel gelijktijdige kwetsuren na een verwurging.
  

Ik heb mijn vondsten overigens verzameld op mijn website vanaf: sectie

Tot nu toe had ik mijn twijfels over deze uitspraak van de patholoog:

"Gelet op de massale bloeduitstorting zijn de steekletsels bij leven opgeleverd."

Nu zat er bijna geen bloed buiten het lichaam van het slo, een equivalent van ongeveer 20 mL, de hoeveelheid in een borrelglas. In de borstholte zat des te meer, 1250 mL geeft het sectierapport te lezen. Dat is best veel, ivt de ongeveer 6 L in totaal in een menselijk lichaam. Maar dat is niet dodelijk. Maar daarnaast waren er andere factoren, zoals de steken in het hart en de ribbreuken.
De steken in het hart kunnen niets af doen aan de conclusie van de p-a, maar de ribbreuken wekten bevreemding, omdat zij alle samenhingen met het centrale borstbeen (letterlijk). En bovenop het centrale borstbeen is een bloeduitstorting te zien in de vorm van een handpalm en duim. Het indrukken van de ribbenkast kan de extra bloeduitstroom - inwendig - verklaren, zo was mijn redenering.

Maar die toevoeging van omstandigheden is helemaal niet nodig.

Die 1250 mL leek dus een alleenstaand, maar kolossaal argument ten gunste van een scenario, waarbij de steekletsels bij leven werden opgeleverd.
Intussen stond al vast, dat er iets anders ook niet deugde. Het slo op de pd toonde patronen aan lijkverstijving en livor mortis, die niet strookten met de aanname, dat het slo aldaar gestorven was. Met name de livor mortis vlekken in de beide handen zaten niet naar de grond gekeerd, maar nu juist naar het plafond. En dat is een weerlegging van de wetten van de zwaartekracht.
Tevens was de kleding van het slachtoffer niet op orde en liep er een vochtspoor door de gang en de woonkamer naar de plaats waar het slo eindelijk rust vond. Ook zat er vocht op de rug van het slachtoffer.

Details hieromtrent weer op mijn website, met name livor mortis en vochtspoor.

Omdat het NFI bij monde van ing. Eikelenboom had gesteld, dat de steekwonden in de woonkamer waren aangebracht (en daar houd ik hem gaarne aan), was hier dus een probleem.

Die 1250 mL leek dus een kolossaal argument ten gunste van een scenario, waarbij de steekletsels bij leven werden opgeleverd.

Maar nu blijkt het tegendeel. Die 1250 mL lijkt erg veel, maar sinds 2004 hebben een aantal onderzoeken plaats gehad, waarbij de doelstelling was na te gaan, hoeveel bloed er uit een aorta stroomt, indien het slachtoffer al dood is.

En dat blijkt heel wat te zijn. In de Balkan blijken nogal wat automobilisten te verongelukken, doordat ze uit de bocht vliegen en in ravijnen kukelen. Heel vaak treden daar aorta-breuken bij op met noodlottige gevolgen. Vaak gaan deze verwondingen gepaard aan hersenletsels, die ook al dodelijk kunnen zijn. De vraag is gewettigd, stierven deze ongelukkigen nu door het een of het ander. Stroomde dat bloed nu uit de aorta, terwijl het hart nog klopte of stroomde het spontaan uit de aorta?
Het antwoord kon worden gevonden. Ik geef het vast. Als er méér dan 1400 - 1500 mL bloed was uitgestroomd, dan had het hart waarschijnlijk nog geklopt. Er was dan sprake van een antemortale bloeding.
Was het minder, dan was het bloeding waarschijnlijk spontaan oiv de wetten van de zwaartekracht uitgestroomd, er is dan sprake van een postmortale bloeding.

Die 1250 mL lijkt dus kolossaal, maar is dus juist een aanwijzing in de andere richting. En zeker geen bewijs voor wat men bewezen wilde hebben (maar al te graag). En dat bewijs kon ook niet geleverd worden, want in 1999/2000 was deze informatie helemaal niet beschikbaar.

Natte vingerwerk.

Het onderzoek uit 2011 werd uitgevoerd dmv sectie van verongelukte automobilisten. De groep werd in twee groepen verdeeld. Eén groep had dermate sterk hersenletsel ondergaan, dat hiermee de dood vrijwel zeker was ingetreden. De andere groep had dergelijk letsel niet, of niet ernstig genoeg (naar alle waarschijnlijkheid, dus ook hier kunnen dodelijke hersenletsels tussen hebben gezeten).
Ondanks die onzekerheid viel de groep duidelijk uitéén in twee categorieën:



Dit resultaat geeft veel meer steun aan de veronderstelling, dat de 1250 mL na overlijden werd opgeleverd (linker deel diagram), dan ervoor (rechter deel van het diagram).

Bron:
Živković, Vladimir MD, MSc; Nikolić, Slobodan MD, PhD; Babić, Dragan MD, PhD; Juković, Fehim MD. Brain-Stem Laceration and Blunt Rupture of Thoracic Aorta: Is the Intrapleural Bleeding Postmortem in Origin? An Autopsy Study.  The American Journal of Forensic Medicine & Pathology. December 2011 - Volume 32 - Issue 4 - p 364–367

Een onderzoek uit 2004 gaf nog meer details vrij. Hier werd er wel heel radikaal gespeurd. Men pleegde sectie op stoffelijke overschotten van bekende "ouderdom", dus waarvan men het post mortem interval kende. Men bracht moedwillig een incisie in de aorta aan, zodat deze bloedverlies gaf en ving het bloed op. Dit leverde het volgende diagram op:



Ik heb zelf een exponentiële fit toegvoegd (die is duidelijk meer geschikt dan de getrokken lineaire fit(*)) en tevens het meetpunt in de Deventer Moordzaak, zoveel mogelijk in overeenstemming met de gevonden fit.

Uit het diagram blijkt maar al te duidelijk, wat ook uit het onderzoek hier boven bleek: bij leven is een bloedverlies van ongeveer 2 L de norm (als je extrapoleert naar PMI=0), na overlijden zakt dit volume snel weg en na zo'n 4-5 uur kun je het bloedverlies verwachten, dat in de Deventer Moordzaak aan de orde is.

Dit alles is natuurlijk geen bewijs, dat het precies zo gegaan is, maar wel een bewijs, dat het bewijs dienaangaande in de Deventer Moordzaak uit de lucht gegrepen is.

Bron: Slobodan Nikolic, MD, Tatjana Atanasijevic, MD, Jelena Micic, MD, Vesna Djokic, MD, and Dragan Babic, MD. Amount of Postmortem Bleeding: An Experimental Autopsy Study. The American Journal of Forensic Medicine and Pathology. March 2004 - Volume 25 - Issue 1.

(*) Blijkt ook uit de correlatieconstantes, R²=0,573 vs R²=0,364.

Epiloog.
Advocaat-Generaal Vellinga (van die cassatie in 2005) concludeerde, dat voorbedachte rade niet bewezen was en wilde de zaak terugverwijzen. Daarnaast gaf hij als mening, dat de nieuwe onderzoeksrechter niet belemmerd mocht worden in zijn nieuwe onderzoek. Immers zou het wel eens zo kunnen uitpakken, dat een onderzoek naar de precieze gang van zaken tijdens het delict zou opleveren, dat Louwes helemaal de dader niet kon zijn. De nieuwe rechter zou dan in staat moeten zijn, de conclusie "moord" gewoon te veranderen in "vrijspraak".

Vellinga kreeg geen gelijk van de Hoge Raad, zonder dat deze institutie inging op de argumentatie van Vellinga.

In detail: cassatie 2005