Wettig en overtuigend bewijs in de herziening

Wettig en overtuigend bewijs...

Zoals al vele malen beschreven, stelt de eerste kwalificatie ('wettig') nauwelijks iets voor. De focus ligt hierbij op de aard van het bewijs; voldoet het wel aan het rijtje van wettige bewijzen:

• een waarneming van de rechter ter zitting
  
• een verklaring ter zitting
  
• een schriftelijk stuk

Er zijn slechts weinig uitsluitingen, zoals de verklaring van een verdachte tegen een medeverdachte, een bekentenis zonder enige ondersteuning, een enkele getuigenverklaring.
Die uitsluitingen zijn nietszeggend, indien de OvJ gewoon daarnaast één of ander PV produceert.

Daarover wil ik maar verder zwijgen. Mij gaat het om de term 'overtuigend', met name in combinatie met het begrip 'novum' tijdens een herziening.

Praten wij over het begrip 'overtuigend', dan stelt Corstens (*), dat daarmee bedoeld wordt, dat de rechter in alle redelijkheid niet kan twijfelen aan de juistheid van hetgeen de verdachte wordt ten laste gelegd.
Het vervangen van het begrip 'overtuigend' door 'redelijkheid' helpt niet erg ter verduidelijking, wel is deze toevoeging van Corstens interessant:
"Wiskundig bewijs, waar geen speld tussen te krijgen is, is niet vereist".
Dit is niet erg ter zake, een vergelijking met de bewijsvoering, zoals gebruikelijk in de natuurwetenschappen, zou veel meer to the point geweest zijn. We zijn immers niet op zoek naar een virtuele werkelijkheid, zoals in de wiskunde, maar naar 'the real thing', net zoals in de natuurwetenschap.

Een andere overeenkomst dringt zich op: ook in de natuurwetenschap accepteert men, dat het uiteindelijk bewijs voor een bepaald deel van de werkelijkheid nooit volledig geleverd kan worden. Wel kan men de elementen leveren, die dat deel van de werkelijkheid zo plausibel mogelijk maken, inclusief de instrumenten, waarmee men het tegendeel zou kunnen bewijzen.
In de wetenschap wil men vooral standpunten innemen. En uitproberen, of zo'n standpunt een lang leven beschoren is. Navrant genoeg, is iedere wetenschapper gehouden, zelf het instrumentarium te leveren om dit standpunt onhoudbaar te maken.
Daarnaast blijft er een belangrijk verschil: in de rechtspraak wil men uiteindelijk 'het boek kunnen sluiten'. In de natuurwetenschap is dat een doodzonde, gebaseerd op een indringende studie van het verleden van juist diezelfde natuurwetenschap.
De rechtspraak heeft heus geen betere conduitestaat dan de natuurwetenschap, dus misstaat de drive naar dat 'gesloten boek' volledig.


(*)Mr. G.J.M. Corstens. Het Nederlands Strafrecht. 4e druk (actueel ten tijde van Louwes' procesgang). Kluwer. 2002. Corstens is sinds 1995 lid van de HR, sinds 2008 als president.

Verder dus over het overtuigend zijn van bewijs.
Wat heet overtuigend te zijn? Wanneer is iets overtuigend?
Volgens mij hebben wij het dan over meerdere zaken naast en door elkaar:

• wat is de kwaliteit en volledigheid van het bewijs?
  
• welke overtuigingskracht bezit de aandrager van dit bewijs?
  
• welke overtuigingskracht bezit de bestrijder van het bewijs?
  en 'last but not least:
  
• hoe gemakkelijk laat de rechter zich overtuigen?

Die laatste vraag is wellicht nog het moeilijkst te beantwoorden. Er blijkt -eenvoudigweg een ervaringsfeit, dat iedereen kan delen- nogal wat verschil te zitten in het gemak, waarmee mensen zich laten overtuigen.
Zo bestaan er mensen, die zichzelf 'gelovig' noemen, en daarmee ervan getuigen, dat zij iets geloven met volle overtuiging, zonder dat zij daarvoor een bewijs geleverd hebben gekregen; minstens 75% van de wereldbevolking maar liefst. Soms zijn zij daar trots op. Zij spreken dan van een 'sterk geloof'. Ook rechters behoren soms/vaak tot deze categorie, al behoeven wij dat helemaal niet te weten. Zouden zij verschil kunnen maken tussen het 'geloven' binnen de eigen levenssfeer en het 'overtuigd raken' in professionele zin? Ik zou daar persoonlijk niet afhankelijk van willen zijn.

Alleen de eerste factor zou er toe mogen doen. Blijft nog steeds de vraag, hoe? Hoe kun je de kwaliteit en volledigheid van het bewijs 'wegen'? Vooral, als duidelijk is, dat de volledigheid van het bewijs bepaald wordt door het Openbaar Ministerie en de rechter zelf. De Officier van Justitie bepaalt de samenstelling van het dossier, en is er door geen enkele bepaling toe gehouden, een lijst bij te leveren van bewijsstukken, die hij/zij NIET aan het dossier heeft toegevoegd. Duidelijk, dat zo'n lijst voor de verdediging juist het meest interessant zou zijn...
De rechter doet er vaak nog een schepje bovenop, de rechter heeft namelijk de bevoegdheid het bewijs te selecteren, dus een scheiding te maken tussen bewijsstukken die het er later in zijn vonniswijzing wel of niet toe zullen doen. Bizar, als je erover nadenkt..

Naar mijn indruk is de rechtspraak op het moment dat we geraken bij de centrale vraag, wat is de kwaliteit van het bewijs, al als een kameel door het oog van de naald gekropen.
Of meer juridisch geformuleerd, in welke mate kan de kwaliteit van het bewijs leiden tot de gewenste overtuiging, en welke mate van overtuiging is nu eigenlijk gewenst?
Is er iemand daarbuiten, die dat weet?

Stel, dat je een schaalverdeling (geïnspireerd door het 'waarschijnlijkheidsmetertje' bij Derksen**) kunt maken, lopend van volstrekte overtuiging van onschuld, via 'totaal onverschillig' naar volstrekte overtuiging van schuld. Laten wij even gemakshalve aannemen, dat het eind van de schaal zou samenvallen met de hypothetische mogelijkheid van 'wiskundig sluitend bewijs'. Noem dat 100%. Bij 'onverschillig' zetten wij 0% en bij volstrekte afwijzing staat nu -100%.

Bij welke mate van overtuiging mag de rechter nu veroordelen? Het is natuurlijk een onzinnige vraag. Dit valt niet te kwantificeren. Maar tegelijkertijd staat wel vast, dat het streepje 100% niet bereikt wordt. Ergens tussen een streepje, dat de rechter(*) 'voldoende' vindt en die 100% stopt de bewijsvoering, die is nooit compleet. Hoever is de bewijsvoering over dat denkbeeldige streepje 'voldoende' heen? De rechter heeft daar wellicht een gevoel bij, maar komt nooit tot expressie ervan. Zeker ook, omdat er een discussie met de collega's aan vooraf gaat, waarbij de mate van overtuiging nog kan 'wisselen'. En niet ieder lid van het college zal in dezelfde mate 'overtuigd' zijn. Dat is het geheim van de raadkamer.


(*)Beter natuurlijk: rechters in de raadkamer bijeen, maar voor het gemak van taalgebruik houd ik het gewoon op 'rechter'.
(**) Derksen 2008. Het O.M. in de fout. Pag 88.

Herziening.

Nu de consequentie. Om in een herziening succes te kunnen hebben, moet de aanvrager ervan een joker in de mouw hebben, een novum. Van een novum is sprake, indien

Citaat :

op grond van eenige omstandigheid die bij het onderzoek op de terechtzitting den rechter niet was gebleken en die op zich zelve of in verband met de vroeger geleverde bewijzen met de uitspraak niet bestaanbaar schijnt in dier voege dat ernstig vermoeden ontstaat dat ware zij bekend geweest, het onderzoek der zaak zou hebben geleid, hetzij tot vrijspraak van den veroordeelde, hetzij tot ontslag van rechtsvervolging op grond dat deze niet strafbaar was, hetzij tot niet ontvankelijkverklaring van het openbaar ministerie, hetzij tot toepasselijkverklaring van eene minder zware strafbepaling; (*)

(Wetboek van Strafvordering Artikel 457 lid 1, sub 2)
Nu is zo'n omstandigheid, die tijdens het onderzoek ter rechtzitting niet is gebleken, al gauw aanwezig, bijvoorbeeld door nog eens alle relevante stukken buiten het dossier door te nemen. Zo'n dossier is nooit volledig, met name door de interventie van de OvJ, die het dossier uiteindelijk samenstelt en vooral stukken selecteert, die in zijn/haar visie zullen leiden tot een veroordeling. Een simpele toevoeging zal al een 'omstandigheid' opleveren, meestal een 'omstandigheid', die pleit in het voordeel van de verdachte, zo volgt uit het voorafgaande.
De vraag is, of bekendheid met die omstandigheid ook had geleid tot een ander vonnis...

Daarmee wordt de HR nu a priori met een onmogelijke taak opgezadeld! Immers blijkt uit het vonnis niet, hoe sterk de rechter overtuigd was van zijn zaak. Was het heel ruim, of op het randje van wat noodzakelijk is? En wat is noodzakelijk bij een bepaalde rechter? Had de bedoelde omstandigheid het vonnis doen kantelen? Niemand kan dat weten.
M.a.w., van de HR wordt een telepathische gave gevraagd en dat mag niet worden verlangd.


(*) De spelling verraadt de achterlijkheid van dit artikel.

Daar komt nog bij, dat de formulering van het novum-vereiste buitengewoon onzorgvuldig is. Er wordt namelijk geen rekening gehouden met de mogelijkheid, dat er meerdere van de bedoelde omstandigheden te vinden zijn. Tellen die dan op? Een heleboel van die omstandigheden kunnen een enkel bezwarend feit gewoon omver kegelen.
Zouden de oorspronkelijke rechters hiervoor gevoelig zijn gebleken, of gingen zij gewoon strepen in het bewijs?

In de kantlijn: het argument tegen een ruimere herzieningsnorm is vaak, dat er al twee lezingen achter de rug zijn.
Vaak gaat deze redenering al niet op; indien beide voorgaande instanties het niet met elkaar eens waren, heeft de observatie van twee lezingen geen zin.
Indien een nieuwe veroordeling 'op verbeterde gronden' heeft plaatsgevonden is er geen sprake geweest van een tweede lezing.
Beide omstandigheden deden zich in de rechtsgang van de DMZ voor.


Wat mij betreft kan dit 'novum'-artikel op de schroothoop als onbruikbaar.
Wat mij betreft komt er een artikel, waarbij de HR verplicht wordt in te grijpen, als zij -op welke grond dan ook- een dwaling vermoedt, dus wat mij betreft ook proactief.

Wat mij betreft is de rechtstaat dan wat dichterbij.

Een rechtstaat moet beschermen, soms ook tegen de instituties van de rechtstaat zelf.

@ demo

Een prachtig geschreven stuk! Chapeau!

U schreef o.m.:

Citaat :

Het vervangen van het begrip 'overtuigend' door 'redelijkheid' helpt niet erg ter verduidelijking, wel is deze toevoeging van Corstens interessant:
"Wiskundig bewijs, waar geen speld tussen te krijgen is, is niet vereist".
Dit is niet erg ter zake, een vergelijking met de bewijsvoering, zoals gebruikelijk in de natuurwetenschappen, zou veel meer to the point geweest zijn. We zijn immers niet op zoek naar een virtuele werkelijkheid, zoals in de wiskunde, maar naar 'the real thing', net zoals in de natuurwetenschap.

Dit is uit mijn hart gegrepen. Ook blijkt dat Corstens geen benul heeft van het feit dat de kansrekening ook wel als 'wiskundig bewijs' wordt ge- en misbruikt.

Ook schreef u over het 'wettig' zijn van het bewijs; u ging daarbij niet in op de speciale status van het deskundigenbericht en de wijze waarop dat op wettelijke voorschriften tot stand moet komen (art 227 e.v. Sv).
Daar ontbreekt alles aan voor de radiopropagatie 'deskundige' (voorbewerkt door politie) en de Eikel als bloedsporen 'deskundige'.
De laatste had zelfs geen 'wetenschap' waarop hij zich kon/mocht beroepen (Schoenmakers arrest!).

U schreef ook uitgebreid over de 'overtuiging van schuld' en valt deels terug op de uitleg hierover van Derksen.
De overtuiging van schuld neemt een voorschot op de kwalificatie van bepaald gedrag als misdrijf (men is 'schuldig' aan een misdrijf).

Dit, terwijl het zou moeten gaan om het overtuigd zijn van het (empirisch te bewijzen) begaan gedrag.

Dan blijft nog de vraag of wetmatig psychologisch iets als volledige 'overtuiging' bereikt wordt/kan worden op een gevolgde/te volgen(?) glijdende 'waarschijnlijkheidsschaal'.

Dat doen de wetenschapsgebieden onverantwoord travesterende 'twee hypothesen' goeroe's met hardnekkige verwarring.

Fred Vos schreef:

De overtuiging van schuld neemt een voorschot op de kwalificatie van bepaald gedrag als misdrijf (men is 'schuldig' aan een misdrijf).

Dit, terwijl het zou moeten gaan om het overtuigd zijn van het (empirisch te bewijzen) begaan gedrag.

In 1992 schreven Crombag, van Koppen en Wagenaar (zaliger) al over het fenomeen van "Dissociatie van overtuiging en bewijs". (Dubieuze Zaken, Olympus).
Daar is ook empirisch bewijs voor. B. Schünemann onderzocht de reacties van rechters op een aantal geconstrueerde gevallen, waarbij men vaststelde, dat rechters, die van te voren het dossier doornamen vaker tot veroordeling besloten, dan rechters, die het dossier pas ter zitting ter kennis namen. Ook bleek, dat rechters die de leiding hadden extreem veel vaker veroordeelden, dan rechters, die passief waren. Dit duidt volgens mij ook op een verschil tussen jury-rechtspraak en ons systeem. Zie http://tinyurl.com/6ygo34l

Daarnaast leiden rechters (en anderen uiteraard) volgens de 'signaaldetectietheorie' (*) aan de 'overtuigingsparadox': als een delict héél ernstig is -denk eens aan kindermisbruik- wordt het risico op herhaling meegewogen in de afweging van de overtuiging van schuld. Men neemt dan eerder de kans op dwaling voor lief.

De vraag blijft overeind, hoe het dan moet.
Zelf denk ik, dat er veel meer ruimte moet worden gegeven aan het bewijsverweer. Dat wil zeggen, dat de verdachte wordt uitgedaagd de ingediende bewijzen te verwerken in een reconstructie van de werkelijkheid, zoals hij die ziet.
Daarbij krijgt de verdachte -uit hoofde van de onschuldpresumptie- een vrijbrief:
Overal, waar het OM witte plekken presenteert, mag de verdachte die witte plekken invullen met zijn aannamen en krijgen die aannamen de kracht van bewijs.

Na ampele discussie beschikt de rechter over twee 'verhalen', één van het OM, ondersteund door bewijs, één van de verdachte, steunend -indien mogelijk- op hetzelfde bewijs en aangevuld met als bewijs geldende aannamen.
De rechter nu, kan vervolgens vaststellen of bewijs en aannamen van verdachte niet intern strijdig zijn. Is dit niet zo, dan moet hij vervolgens de twee voorgelegde reconstructies tegen elkaar afwegen, zowel op het punt van waarschijnlijkheid als op het punt van de hoeveelheid ondersteunend materiaal.

Een grondrecht van de verdachte -recht op zwijgen- gaat hiermee het afvalputje in, maar de onschuldpresumptie krijgt hiermee handen en voeten.

(*)Bij nalezen blijkt, dat mijn metertje hierboven uit de signaaldetectietheorie stamt, al was ik dat allang weer vergeten.

@ demo

Ik ben het op vrijwel alle punten in uw bijdrage volstrekt oneens.

De signaal detectietheorie sleept u er aan de haren bij.
Deze theorie beschrijft het ontdekken van stimuli (signalen) temidden van ruis en gaat dus over de/het verschil in menselijke perceptie van de werkelijkheid; dat is niet hetzelfde als besluitvorming op verstrekte of vastgestelde informatie.

Aan het eind van uw bijdrage gooit u het zwijgrecht (men hoeft niet bij te dragen aan zijn veroordeling) en de onschuldpresumpite (een mensenrecht uit het EVRM) door elkaar.
De laatste is er niet om zelf tegenbewijs te gaan leveren; een verdachte beschikt zeker niet altijd over een deugdelijk en bevoegd onderzoeksapparaat; de wet verschaft hem dat ook niet behalve als een '(tegen)deskundige'.

Het midden van uw betoog lijkt nogal op de twee hypothesen idiotie.
De 'twee verhalen strijd' van de methodologisch verwarde hoogleraren is de oorzaak van vele dwalingen; geen oplossing.

Het zou er gewoon om moeten gaan dat het OM een (geen twee!) historische reconstructie van het gehele gedrag opstelt; met alle toetsbare feiten.
De inspanning van de verdediging hoeft zich dan uitsluitend op die feitenfalsificatie te richten.
Niet falsifieerbaar gepresenteerde feiten zijn dan methodologisch gezien niet toegestaan.
Dan wordt het net een wetenschappelijk verantwoorde praktijk; i.p.v. russische roulette.

Fred Vos schreef:

(..)De signaal detectietheorie sleept u er aan de haren bij.
Deze theorie beschrijft het ontdekken van stimuli (signalen) temidden van ruis en gaat dus over de/het verschil in menselijke perceptie van de werkelijkheid; dat is niet hetzelfde als besluitvorming op verstrekte of vastgestelde informatie.(..)

Cf. Crombag c.s. Dubieuze Zaken. Hoofdstuk 5 (Verankering). Figuren 1 t/m 6.

Fred Vos schreef:

(..)Aan het eind van uw bijdrage gooit u het zwijgrecht (men hoeft niet bij te dragen aan zijn veroordeling) en de onschuldpresumpite (een mensenrecht uit het EVRM) door elkaar. (..)

Ik gooide ze niet door elkaar, maar confronteerde ze met elkaar. In mijn voorstel zou je het zwijgrecht niet kunnen honoreren. Ik vroeg ook niet om extra onderzoekmogelijkheden voor de verdediging, maar bedacht een forcing tegenover het OM; indien door de verdediging verlangd onderzoek niet wordt toegestaan of verzuimd mag de verdediging de gewenste uitkomst gewoon invullen.

Enkele kanttekeningen:
-
Ik mis in het verhaal de oorsprong van de rechter;
als scheids tussen partijen een conflictbeeindiger, een knoopdoorhakker;
maar als strafuitdeler een magistraat, die ook het algemeen belang en de openbare orde diende en bij de uitdeling ook rekening hield met geschokte samenleving, terugdringen eigen richting, gezag van de staat overeind houden, preventie door afschrikking, te verwachten toekomstig gedrag van verdachte (deugniet of gezagsgetrouwe), e.d.;
deze laatste rechter mocht/mag historisch gezien fouten riskeren (zoals de schoolmeester liever de verkeerde in de hoek zette, dan een reputatie van rechtvaardige twijfelaar op te lopen).
Daar is later allerlei theorie overheen gebakken, maar dit element speelt nog altijd mee en is volledig in lijn met het procedureel sterke beleid om fouten te maskeren, gebleken fouten niet te herstellen, herzieningen eindeloos te rekken, middels het novum de dwalende rechter nooit te verwijten en in opspraak rakende rechters zich volledig vrij van kosten te laten bijstaan.
-
In het licht van bovenstaande is voor de zittende magistraten de twee hypothesen methode veel eerder een aanvaardbaar hulpmiddel tot weging dan het voor ons is, waarbij zij niet inzien dat zij daarmee het zicht op de wisselende omvang van het foutrisico kwijt zijn, omdat de gebruikte schatters voor de diverse waarschijnlijkheden en aannemelijkheden, onderling meestal niet tot dezelfde 'universe of discourse' behoren.
We zien ook, dat waar de rechter niet voldoende foutrisico durft te nemen, de wetgever in actie komt om hem middels aanscherping van wetten daarheen te leiden.
-
*
-
Ook het NFI/Kloosterman/Eikelenboom gebruikte de 2-hype-methode ten nadele van de verdachte, door het schuldig scenario sterk aan te zetten (zie mijn hulk bijdrage) en het onschuld scenario veel zwakker voor te stellen dan het was (het kontakt was niet gewoon gemiddeld zakelijk, maar persoonlijk-vertrouwelijk in een totaal onzakelijke omgeving, met de client in the lead i.p.v. de adviseur en een weinig zakelijk patroon van begroeten, bewegen en bespreken, gezien de te betreden ruimtes - als dit gewoon zakelijk was, dan was dat destijds voor Boudewijn de Groot ook het geval, in 'tante Julia, haal je borsten van mijn schouder', zij plaatste een bestelling en hij speelde het bestelde.)
-
*
-
Het doel van het novum was niet slechts om de foute rechter te beschermen, maar, uitgesproken en wel, ook voor het kunnen minimaliseren van het aantal benoemde dwalingen, beiden magistratelijke argumenten.
-

@ hkdh

Dank voor uw uitgebreide kanttekeningen.
Dat u weet wat het 'doel' is van herziening (intern bureaucratische zelfbescherming)kan ik niet direct indenken; heeft u ergens de oorspronkelijke MvT?

De strafrechter wordt, in tegenstelling tot de civiel rechter (passief; partijen vormen zelf de 'dominus litus'), gezien als 'gematigd inquisitief' met de OvJ als 'dominus litus'.

Dan is er bij zware gevallen ook nog, juist voor onderzoek door deskundigen en de afwikkeling daarvan, zoals benoeming (toetsing) en beediging, de 'onpartijdig boven het OM gestelde' rechter/raadsheer commissaris (zie Sv).
Volgens mij was men die (ook advocaat!) 'vergeten' in de herzieningsbehandling bij het hof van de DMZ (noodzakelijk volgens Sv bij inschakelen van deskundgen die gaan rapporteren); waardoor allerlei figuren als schriftelijke nep'deskundige' konden infiltreren via het OM.

Uit het boek van Corstens over het NL strafrecht (Overtuiging; niet in zakenregister wel op pp.634,635) kan ik niet anders opmaken dan dat de rechter zijn overtuiging rationeeel (op wettige bewijsmiddelen) moet kunnen beredeneren.
(Dit i.t.t. tot de Franse 'conviction intime')

Er moet dus feitelijk gedrag beredeneerd kunnen worden bewezen op wettige bewijsmiddelen naar een kwalificatie (art. Sr).

Voor de DMZ is er sowieso 1 bewijsmiddel onwettig (dat van de Eikel solo).
U blijft hardnekkig de verwarring handhaven dat de 'geweldshypothese' mede door Kloosterman, onder regie van het 'NFI' is voortgebracht; qoud non!.

Dat 'onwettige; zou ook voor Brussaard c.s. kunnen gelden indien deze niet voldoet aan de criteria voor een specifieke 'radiogolven en meteorologische inversie' deskundige en schriftelijk niet aan de RC maar aan politie/OM heeft gerapporteerd.

Als demo met zijn weerbericht en tijdstip van die dag gelijk heeft, dan zou Louwes een aangifte tegen Brussaard moeten doen wegens meineed (het kan domheid blijken te zijn; maar sois! Dat blijkt later dan wel!).

Tegen de Eikel aangifte voor 'valsheid in geschrift'; het valselijk gebruik van NFI papier met op het voorblad 'DESKUNDIGE'; terwijl hij geen benoeming en geen 'volwassen' deskundgheidsgebied had.
Dit ervan uitgaande dat hij (Louwes) pas recent of in de toekomst van deze kennis op de hoogte raakte; wegens termijn verval.

Dez zaken tezamen hebben volgens mij een hoog 'novum' gehalte als uitkomst.

Zoals u kunt lezen ga ik uit van rechters (advocaten) die niet gelet hebben op de voorwaardelijke wettelijkheid (w.o. de wijze van totstandkomen binnen Sv) van de belangrijkste bewijsmiddelen.
Hun overtuiging was daarna gebaseerd op een sprongconclusie; door de zeer onoverzichtelijke een inhoudelijk inconsistente presentatie van een inhoudelijk onzinnige onwetenschappelijke rapportage. Dat krijgt men met charlatans.

Fred Vos schreef:

(..)Als demo met zijn weerbericht en tijdstip van die dag gelijk heeft, dan zou Louwes een aangifte tegen Brussaard moeten doen wegens meineed (het kan domheid blijken te zijn; maar sois! Dat blijkt later dan wel!).

Niet ik, maar het KNMI.

En het was domheid, want Brussaard nam de gehele dag tot norm, terwijl het besproken weer pas rond 21:00 uitbrak.
Overigens al in herziening aan de orde geweest, zei het, dat de AG niet door had (in commissie met Knoops), dat het onderdeel was van een bewijsverweer, dat dus ten onrechte was weerlegd.

Fred Vos schreef:

(..)Als demo met zijn weerbericht en tijdstip van die dag gelijk heeft, dan zou Louwes een aangifte tegen Brussaard moeten doen wegens meineed (het kan domheid blijken te zijn; maar sois! Dat blijkt later dan wel!).

Niet ik, maar het KNMI.

En het was domheid, want Brussaard nam de gehele dag tot norm, terwijl het besproken weer pas rond 22:00 uitbrak.
Zie ook https://rechtiskrom.actieforum.com/t11-de-rechter-als-detective
Overigens al in herziening aan de orde geweest, zei het, dat de AG niet door had (in commissie met Knoops), dat het onderdeel was van een bewijsverweer, dat dus ten onrechte was weerlegd.

@ demo

Het van toepassing verklaren van de signaal detectie theorie op de rechterlijke besluitvorming berust op een psychologische en methodologisch wetenschappelijke dwaling.

De schrijvers van Dubieuze zaken gebruiken dubieuze teksten; zonder literauurverwijzing wordt 'de theorie' van toepassing verklaard.

Dan moeten de rechters onderscheid maken tussen 'schuldigen' en 'onschuldigen' op een 'beslissingscriterium' dat zij plaatsen op een glijdende schaal van zeker onschuldig tot zeker schuldig.

Sinds wanneer is een dergelijke meervoudige populatie bekend als er een individu terechtstaat?
Wat is een onzekere schuldige; die dan ook tezelfdertijd een onzekere onschuldige is?
Hoe kerkent een rechter dat dan allemaal?

De schrijvers stellen: dat doet de rechter op het bewijs.
Maar dan doet op dat moment en bij de 'presumption of innocence' de 'herkenning' van het 'signaal' 'schuldig' of 'onschuldig'; er niet toe/mag er niet toe doen?

Met de vermaledijde uiterst subjectieve bayesiaanse statistiek verwarren de hoogleraren verleden en toekomst. Dat is ernstig; bij wetenschappelijke pretentie.

Een misdrijf is, bij vervolging, al gebeurd; nietwaar?
Dan kan dat alleen overtuigend bewezen worden door de feiten, die het handelen tot het misdrijf kunnen bewijzen, te verzamelen; om die handelingen te reconstrueren.

Door met subjectieve kansen te werken; zoals bij Decisionmaking voor het bedrijfsleven en op de renbaan bij het gokken, neemt men een voorschot op de per definitie nog ontbrekende feiten (onzekere ware gebeurtenissen) in de toekomst.

Dat gaat bij de reconstructie van een verleden logischerwijs niet op.

Het zou m.i. bij een historisch verantwoorde reconstructie nooit mogen, of methodologisch kunnen, gaan op de 'kans' dat iets daarbinnen waar gebeurd is (feit) in het verleden.
Dan is het gebeurd of het is niet gebeurd; nooit een glijdende 'kans' schaal!

Tja, als hoogleraren voor onderzoek het verschil tuissen verleden en toekomst niet meer zien en perceptie verwarren met cognitie....

Als toegift:
Ook bij wetenschappelijke experimenten neemt men een voorschot op de theoretische kennistoekomst door de (populatie!) feiten eerst te 'schatten' binnen 'onderzoekshypothesen'. Dan voorspelt men of de uitslagen (metingen van afhankelijke variabelen; toe te wijzen aan het effect van de gemanipuleerde onafhankelijke variabelen)van het experiment binnen de eerder/vaker geschatte/gemeten theorie waarden komt te liggen: de 'nul' hypothese.

Of dat de gemeten waarden buiten/aan de uiterste grens van een theoretisch vastgestelde statistische verdeling verschijnen: de 'alternatieve' verdeling.
Die nieuwe uitkomsten zijn bij een dergelijke afwijking 'significant' voor de dan aan te passen (na herhaalde experimenten met dezelfde uitkomst) theorie.

Dus de voorspellende statistiek in de wetenschap is een middel om een stapsgewijs voorschot te nemen op 'ware' nu nog niet geheel zekere maar wel al bruikbare kennis.
Dat past in het geheel niet bij het wetenschappelijk reconstrueren van gebeurtenissen uit het verleden die niet onder een kansmodel meer kunnen worden beschreven; zoals gepleegde misdrijven.

Oftewel: een misdadiger is geen passief door externe, niet door hem/haar te beinvloeden krachten, geworpen dobbelsteen, rouletteballetje, renpaard of voor de loop draaiende en (niet door hem/haar) afgeschoten revolverkogel.
Men zou dan ook geen enkele verantwoordlijkheiid/aansprakelijkheid kunnen toedichten binnen het recht.
En de feiten die bruikbaar zijn voor een geschiedkundig verantwoorde recontructie zijn dat ook niet/ kunnen dat niet zijn. Het is zo en zo gebeurd; of anders niet!

Lucia de Berk kon niet, met nog zo'n kleine kans van niet, moorden hebben gepleegd; er is gemoord of niet! Dat is altijd een (non)'kans' van 1!
De 'kans' op een gebeurtenis uit het verleden doet er na 'het gerealiseerde feit' niet toe/kan er theoretisch/logisch niet meer toe doen.
De kans op de hoofdprijs is zeer klein voor de specifieke winnaar maar valt onverbiddelijk. (Er is dus geen 'kans' dat er een hoofdprijs valt; dat is zeker.)

Dat er later geen sprake bleek te zijn van een gepleegde moord maakt de 'statistisch' quasi geleerde inmenging in het strafproces nog meer absurd.
Men berekende en herrekende 'kansen' van iets dat, na een meer zorgvuldige reconstructie, nooit blijkt te zijn gerealiseerd; luchtfietsen door charlatans!

@ demo

U schreef:

Citaat :

Niet ik, maar het KNMI.

Dat is een beetje flauw, u presenteert de feiten van het KNMI dus heeft u deze als waar geinterpreteerd.

En:

Citaat :

En het was domheid, want Brussaard nam de gehele dag tot norm, terwijl het besproken weer pas rond 22:00 uitbrak.
Zie ook https://rechtiskrom.actieforum.com/t11-de-rechter-als-detective
Overigens al in herziening aan de orde geweest, zei het, dat de AG niet door had (in commissie met Knoops), dat het onderdeel was van een bewijsverweer, dat dus ten onrechte was weerlegd.

Hier raakt u met uzelf enigszins in tegenspraak denk ik.
Als ik uw grafieken en tijden goed heb bestudeerd dat stelde u vast dat Brussaard de verkeerde tijdsschaal toepaste; als het door domme sufheid gebeurde dan is dat geen direct strafrechtelijk issue voor een aangifte (wel eventueel retrospectief in de DMZ als 'ondeskundge deskundige'.)

Ik ben geen helderziende en acht iets dergelijks ook anti-wetenschappelijk (ik weet niet wat u claimt) maar het zou (dus), qua ook nog onbewezen mogelijkheid, ook opzet kunnen zijn.

Kunt u die passage (in de herzienigsaanvraag) over dit scha(n)delijk verwarde tijdspad hier even naar voren halen?

Fred Vos schreef:

@ demo

Het van toepassing verklaren van de signaal detectie theorie op de rechterlijke besluitvorming berust op een psychologische en methodologisch wetenschappelijke dwaling.

De schrijvers van Dubieuze zaken gebruiken dubieuze teksten; zonder literauurverwijzing wordt 'de theorie' van toepassing verklaard.

Dus nogal wat deskundigen zitten er volledig naast?

Fred Vos schreef:

Kunt u die passage (in de herzienigsaanvraag) over dit scha(n)delijk verwarde tijdspad hier even naar voren halen?

http://www.deemzet.nl/2/3/7/links.htm. Overigens niet te vinden in de aanvankelijke herzieningsaanvraag, maar pas in de aanvulling.
Niet alleen gaat de herzieningsbehandeling voorbij aan de tweede functie van de verklaring van B., namelijk ter ondersteuning van de bewering, dat de TA-gegevens niet nodig waren (Den Bosch 2.3.15), maar gaat er ook aan voorbij, dat B. beweerde, dat bij versterkte propagatie het netwerk verstoord zou raken.
Dus dan zou de redenering contra van de AG (11.3.11&12) niet opgaan, wegens diezelfde verstoring.

Het ontbreken van de TA-gegevens en van het rapport, dat de recherche aan KPN had gevraagd maken het onmogelijk, na te gaan, of die verstoring plaats vond.

@ demo
1)
U schreef:

Citaat :

Dus nogal wat deskundigen zitten er volledig naast?

Tja, soms pretendeert men deskundigheid op een gebied waar men dit feitelijk niet bezit.
Ik baseer mij op mijn kandidaats- en doctoraal examens als fundamenteel wetenschappelijk onderzoeker aan de VU.
Daarbinnen zijn(vak)filosofie ('grondslagen'), methodenleer en statistiek verplichte vakken. Niet iedere uni is daarin even streng (de VU zeker wel!).

Maar als 'deskundigen' wijzen op een theorie die na onderzoek van toepssing voor de praktijk is verklaard (toegepaste wetenschap op rechterlijke oordelen) dan mag men op zijn minst daarvan gevalideerd onderzoek verwachten; binnen een literatuur verwijzing. Die trof ik op dit punt niet aan in hun boek.

Belangrijker nog is hun verwarring van feitelijk voltooid verleden en (onzeker!) te voorspellen toekomstige feiten.

Verder: oordeelt u zelf!

2)
Dank voor uw link naar de bespreking van de zoveelste aanvulling op de herzieningsaanvraag in de conclusie van de AG.
Impliciet komt daarin voor dat er eerder met een verkeerd tijdspad is gewerkt en de AG ziet mogelijkheden voor een novum.
Dan wordt het toch afgewezen omdat het niet aan het criterium uit Sv voldoet dat (zelfstandig) hierdoor vrijspraak zou zijn gevolgd; indien dit de raadsheren (hof DB)toen was gebleken.

Ik ben het daarmee, juridisch gedacht, wel eens.

Knoops had de onwettigheid, de valsheid in geschrift van het Eikel rapport en de afwezighedi van enige deskundigheid op het gebied van biologische sporen in het algemeen en dus ook van Eikel in het bijzonder, moeten aanstippen.
Dan ook nog de methodologisch onverantwoorde, speculerende en inconsistente (onware) presentatie van blousegegevens verpakt in een twee hypothesen verhaal dat het 'ultimate issue' geheel naar de charlatan zelf trok; uit handen van het hof.

Knoops hielp een handje door de zogenaamde 'geweldsporen' bij/in zogenaamde 'make up' te wijten aan mogelijke 'stevige omhelzing'door zijn client; de morgen van de gewraakte dag. Toen was er geen aanklager meer nodig!

Zo'n k-smoes zou mij als raadsheer ook wel beinvloeden en/of mijn gedachtegang, indien al op weg gebracht door een Power point charlatan, een extra zetje in die richting geven, maar als 'feit' op een mogelijk ander tijdstip; denk ik zo.

De door de AG erkende radio propagatie mogelijkheid moest dus in ieder geval samen worden ingebracht met de ontmaskering van de biologische sporen charlatan.

U besprak een noodzaak voor de mogelijkheid dat nieuwe feiten in samenhang een novum ( genoeg voor het Sv vrijspraak criterium ) kunnen moeten vormen al eerder.

Uiteraard kan subsidiar wel gewezen worden op alle contaminatiemogelijkheden door 'zakelijk' contact, door de gebrekkige 'chain of custody' en niet te vergeten de 'gretige' behandeling door de biologische sporencharlatan op het NFI m.b.t. de blouse van het slachtoffer.
Het eerste is al wel, dat laatste nog niet ingebracht bij de HR.

Fred Vos schreef:

@ hkdh
Dank voor uw uitgebreide kanttekeningen.
Dat u weet wat het 'doel' is van herziening (intern bureaucratische zelfbescherming) kan ik niet direct indenken; heeft u ergens de oorspronkelijke MvT?
De strafrechter wordt, in tegenstelling tot de civiel rechter (passief; partijen vormen zelf de 'dominus litus'), gezien als 'gematigd inquisitief' met de OvJ als 'dominus litus'.

Beide redenen die ik noem, zullen niet in een Memorie van Toelichting voorkomen. Wel het 'lites finiri oportet' beginsel.
De bureaucratische zelfbescherming is aan de orde geweest bij de discussies enkele jaren geleden over het novumvereiste, waaraan ook HR mensen deelnamen. Met name of een nieuw deskundigenoordeel wel feitelijk genoeg was (Knigge) startte die diskussies. Davids, die veel werk heeft gedaan aan het beheersbaar houden van het HR-werk, vond mede om die reden, dat er maar niet aan het novumvereiste moest worden gesleuteld.
Uiteindelijk komt het toelaten van een nieuw deskundigenoordeel goed uit voor het OM, nu zij ook herzieningen mag aanvragen in zaken die met vrijspraak afgedaan zijn.

Fred Vos schreef:

Uit het boek van Corstens over het NL strafrecht (Overtuiging; niet in zakenregister wel op pp.634,635) kan ik niet anders opmaken dan dat de rechter zijn overtuiging rationeeel (op wettige bewijsmiddelen) moet kunnen beredeneren.
(Dit i.t.t. tot de Franse 'conviction intime')
Er moet dus feitelijk gedrag beredeneerd kunnen worden bewezen op wettige bewijsmiddelen naar een kwalificatie (art. Sr).

Shoppen en strepen zijn de gevaren gebleken waardoor teleologisch redeneren vaak vergaand door rechters werd aangetast en waardoor ze zelf de grootste moeite kregen om hun motivering op papier te zetten.

Fred Vos schreef:

Voor de DMZ is er sowieso 1 bewijsmiddel onwettig (dat van de Eikel solo).
U blijft hardnekkig de verwarring handhaven dat de 'geweldshypothese' mede door Kloosterman, onder regie van het 'NFI' is voortgebracht; qoud non!.
Dat 'onwettige; zou ook voor Brussaard c.s. kunnen gelden indien deze niet voldoet aan de criteria voor een specifieke 'radiogolven en meteorologische inversie' deskundige en schriftelijk niet aan de RC maar aan politie/OM heeft gerapporteerd.
Als demo met zijn weerbericht en tijdstip van die dag gelijk heeft, dan zou Louwes een aangifte tegen Brussaard moeten doen wegens meineed (het kan domheid blijken te zijn; maar sois! Dat blijkt later dan wel!).
Tegen de Eikel aangifte voor 'valsheid in geschrift'; het valselijk gebruik van NFI papier met op het voorblad 'DESKUNDIGE'; terwijl hij geen benoeming en geen 'volwassen' deskundgheidsgebied had.

Ik handhaaf geen verwarring over de status van Eikel te Den Bosch, er is verwarring. Maar de president van het Hof behoeft maar 1 keer gezegd te hebben tijdens de zitting "wat U hier presenteert meneer, is toch wel ook onder de verantwoording van dhr Kloosterman, met een knikje van die zijde" en de status van Eikel kan theoretisch gladgestreken worden. Ik was er niet, blijf dus neutraal op dit punt. Het ontbreken van een Raadsheer-commissaris vind ik wel een onvergeeflijke omissie van alle partijen.
Wat Brussaard betreft, was dit zeker zijn vakgebied. Aan wie hij schriftelijk heeft gerapporteerd weet ik niet, zijn verslag nooit gezien en niemand lijkt het te hebben.
Het schijnt dat de 'winterse buien' een uitvinding zijn van de schrijver van de motivering van het Hof. Brussaard zou slechts beweerd hebben, dat het weer geen aanleiding gaf voor stabiele luchtlagen met temperatuur inversie (surface duct), zodat er geen propagatie geweest kon zijn op de hoogte van de antennes en dat er ook geen ernstige indigestie in het net was waargenomen, die daar op zou hebben kunnen wijzen.
Dat zal zeker geen meineed kunnen opleveren, wel gebrek aan up to date kennis.
Er was immers toch propagatie, genoeg voor een trapping layer (duct).
Maar daarbij zijn twee kanttekeingen te maken - 1. De meldingen van radioamateurs geven geen aanleiding een surface duct te veronderstellen (lagere frequenties meldden geen propagatie). 2. Een surface duct zou gezien de gemeten temperatuur inversie en waterdamp blokkering, onvoldoende sterk zijn geweest om een verbinding over het zadel van Wold- en Torenbergen naar Deventer te faciliteren, een surface-based elevated duct kon dit wel en was gezien de gecombineerde oorzaak van de duct ook te verwachten.
Dus wat mij betreft geen surface duct, geen ernstige indigestie, geen propagatie voor alle golflengten.
-
Wat het TA-gegeven betreft, begrijp ik de aanpak niet (Louwes werd gehinderd in zijn verdediging doordat men dit vergeten had). Daarmee accepteerde Knoops dat men (wie?KPN,BTO) dit gegeven kon vergeten bij de tijdig gestelde vraag aan KPN: "Waar was Louwes en kan hij op de A28 zijn geweest ?", met als antwoord op schrift: "In of om centrum Deventer; A28 onwaarschijnlijk". Niemand heeft de status van het TA-gegeven in het verkeer tussen OM/recherche en KPN-security belicht, hoe luidden de afspraken daarover in 1999 en mocht KPN de gestelde vraag naar de locatie van de beller beantwoorden zonder het TA-gegeven te raadplegen ?
Voor mij dikke mist van alle zijden en moedwillig !
Er is meer van die mist. Rijnders rapporteerde aan de R-C te Arhem dat propagatie slechts enkele dagen per jaar voor kwam. Is het dan voorstelbaar dat de R-C niet heeft gevraagd: "Was 23 sept 1999 daar wellicht ook bij hr Rijnders ?" (het is niet voorstelbaar, maar ook niet gerapporteerd).
Het gedrag (de testritten) van Rijnders verraadde dat hij geen moeite heeft gedaan daar achter te komen en heeft aangenomen dat dit niet het geval was.
Wel bood hij zich aan als getuige-deskundige.
Als er iemand zou moeten worden aangeklaagd, dan is het wel KPN-Security/Rijnders.
Het gebrek aan gevoel voor techniek en zijn teleurstellende ervaringen met goedkope burotjes, zullen Knoops ervan weerhouden iets in die richting te ondernemen.

@ hkdh

Dank voor uw uitgebreide inhoudelijke reactie.
Zoals wel vaker in een serieus gevoerde discussie ben ik het op een paar punt nog met u oneens; de radiopropagatie kan ik niet beoordelen wegens ontbrekende keniis van zaken.
U schreef o.m.:

Citaat :

Ik handhaaf geen verwarring over de status van Eikel te Den Bosch, er is verwarring. Maar de president van het Hof behoeft maar 1 keer gezegd te hebben tijdens de zitting "wat U hier presenteert meneer, is toch wel ook onder de verantwoording van dhr Kloosterman, met een knikje van die zijde" en de status van Eikel kan theoretisch gladgestreken worden.

Ik baseerde mijn bewering, op uw handhaven van de verwarring, doordat u eerder het rijtje van 3 rapporten opnoemde met de verbonden namen Kloosterman/ Eikelenboom; waarvan de Eikel er 1 alleen (de laatste) ondertekende op 'deskundgen' NFI papier hetgeen (deskundige) hij formeel en materieel niet kon zijn.

Dan neemt u een voorschot op hetgeen nu juist zou moeten worden/zijn vastgesteld: namelijk dat Kloosterman de inhoud en de Power point presentatie inhoudelijk geheel en al onderstreepte. Een 'de auditu' deskundige?

Dan nog was daarmee de materiele deskundigheid van de Eikel niet vastgesteld; Kloosterman (NFI) had, zover ik mij herinner, al eerder , of deed dat later, gerapporteeerd dat 'biologische sporen duiding' als 'vak' nog in de kinderschoenen stond. Het kon dus niet voldoen aan de criteria van het Schoenmakersarrest.

Dat u speculeert op wat Knoops zal weerhouden gaat voorbij aan de 'an sich' toch positieve 'novum' kwaliteit waardering van de AG op dit punt.
(Juridische werkelijkheid en zo.)

@Fred Vos,
Ja, okay, ik handhaaf de verwarring op deze procedurele punten, omdat ik niet overzie wat men hiermee in een herzieningsaanvraag of in voorafgaande procedures nog kan doen, dat ook in de strategie gaat passen.
Dat laat onverlet dat e.e.a. toen niet deugde.

@ hkdh

We worden het eens en dan onstaat er weer onduidelijkheid!

Ik begrijp niet hoe u verwarring kunt laten bestaan/in standhouden omdat u niet overziet wat men hiermee binnen een herzieningsaanvraag kan doen.
Voor mij is verwarring op belangwekkende feiten (intellectueel) altijd storend; ook zonder doel of 'strategie'.

Een 'strategie' bij Knoops/Louwes zal sowieso de zelf opgworpen obstakels moeten opruimen, zoals de 'stevige ochtendomhelzing' die Knoops opvoerde als 'verklaring' voor de DNA in de zogenaamde 'gewelds make-up vlekken'.

Ook dat Knoops als advocaat heeft zitten slapen bij de onwettige infiltratie en de valsheid in geschrift door Eikel.
Dan ook nog het inschakelen van een dubieuze (qua achtergrond) 'biosporentegendeskundige' die een 'het kan vriezen en het kan dooien' rapport schreef over het rapport van de door haar ook 'deskundige' genoemde Eikel.
De belangrijkste methodologische blunders (twee 'hypothesen') werden quasi bekrachtigd; 'op verzoek van de veroordeelde'.

Kortom een 'strategie' bij Knoops/Louwes kan mijn positieve verwachting niet meer ontmoeten.

Fred Vos schreef:

@ hkdh
Kortom een 'strategie' bij Knoops/Louwes kan mijn positieve verwachting niet meer ontmoeten.

Het laatste persbericht van Knoops moet toch ook jou fantasie prikkelen.
M.i. verraadt dit bericht, dat Knoops met name een aanleiding zoekt om opnieuw binnen te komen. Hier gebruikt hij het gepubliceerde foutenfestival bij het NFI als aanleiding. Ook verraadt dat m.i., dat hij er weinig voor voelt om zichzelf de rol van gefaald hebbende verdediger toe te wijzen en dus liever de gemaakte fouten laat voor wat ze zijn en ook de afgewezen argumenten niet opnieuw wil brengen, tenzij er iets nieuws over te melden is. En dat is typisch de manier waarop de heren juristen met elkaar omgaan, zolang ze door elkaar gerespecteerd wensen te blijven.
(Ondertussen blijven zijn oogjes wel oplettend alle kanten op schieten)

Fred Vos schreef:

@ hkdh
De belangrijkste methodologische blunders (twee 'hypothesen') werden quasi bekrachtigd; 'op verzoek van de veroordeelde'.

2 hypothesen (afgeleid van schuldig of onschuldig), 2 dingen (den Uyl), zwart-wit denken, goed of slecht, god of de duivel en zeer vele andere binaire uitingen, verraden een overeenkomst tussen de huidige computerprocessoren (Turing machines) en onze hersenen, namelijk dat zij het liefst binair werken, dat dat kennelijk de meest efficiente manier is om een onzekerheid tot een oplossing te brengen.
Hoe vaak gebeurt het niet, dat iemand een bewering onder geen beding wil aanvaarden, vervolgens uitdaagt om een voorbeeld te geven en dan bij levering van 1 correct voorbeeld, de diskussie als een verslagene laat eindigen, alsof 1,2,3 voorbeelden een bewering met algemene strekking zouden kunnen bekrachtigen, laat staan bewijzen. Ook dat verraadt een voorkeur voor binair opereren.
Methoden hierop gebaseerd zijn zeer uitnodigend voor shoppen en strepen, alsmede voor 'jumping to conclusions'.
Algemeen geaccepteerde methoden in debating, beschouwen het als fout om zelf met argumenten te komen, die de eigen stelling verzwakken, dat moet de opponent doen. Komt die er niet mee, dan heb jij je gelijk gekregen.
Wie zwijgt stemt toe, als bewering, is het gevolg van een neurose die het vooralsnog onbekend blijven van iemands positie niet wil accepteren, het moet voor of tegen zijn, binair dus.
Ook de zwijgende verdachte wordt altijd het nodige toegerekend, veel te weinig zwijgende verdachten durven te zeggen dat zij het oordeelsvermogen en de redeneerkunsten van de ondervragers niet vertrouwen, uit angst dat ze dat dan moeten gaan uitleggen, met voorbeelden en zo en dat die dan als niet van toepassing zijnde worden weggewoven. En daar staan ze dan, terwijl het niet waard zijn van vertrouwen ze net materieel is gedemonstreerd.